گوش دلی به درد ما گاه شکیب می کند
قصه ی داغ و درد ما طول و دراز می شود

صبح به صبح خرمنی از گل و سبزه می شوم
شب به شبم چو گلرخی محرم راز می شود

با همه آه و ناله ام، گاه سکوت می کنم
گاه سکوت هم خودش نغمه ی ساز می شود

گاه نماز و روزه ام بوی شراب می دهد
گاه شراب در برش همچو نماز می شود

بیت به بیت این غزل میل مجاز می کند
وعده ی ما چو با مهی کوی مجاز می شود

16/2/95 - تبریز